Μετὰ
ταῦτα
ἀπῆλθεν
ὁ
Ἰησοῦς
πέραν
τῆς
θαλάσσης
τῆς
Γαλιλαίας
τῆς
Τιβεριάδος.
ἐπάρας
οὖν
⸂τοὺς
ὀφθαλμοὺς
ὁ
Ἰησοῦς⸃
καὶ
θεασάμενος
ὅτι
πολὺς
ὄχλος
ἔρχεται
πρὸς
αὐτὸν
λέγει
⸀πρὸς
Φίλιππον·
Πόθεν
⸀ἀγοράσωμεν
ἄρτους
ἵνα
φάγωσιν
οὗτοι;
Ἔστιν
⸀παιδάριον
ὧδε
⸀ὃς
ἔχει
πέντε
ἄρτους
κριθίνους
καὶ
δύο
ὀψάρια·
ἀλλὰ
ταῦτα
τί
ἐστιν
εἰς
τοσούτους;
⸀εἶπεν
ὁ
Ἰησοῦς·
Ποιήσατε
τοὺς
ἀνθρώπους
ἀναπεσεῖν.
ἦν
δὲ
χόρτος
πολὺς
ἐν
τῷ
τόπῳ.
ἀνέπεσαν
οὖν
οἱ
ἄνδρες
τὸν
ἀριθμὸν
⸀ὡς
πεντακισχίλιοι.
ἔλαβεν
⸀οὖν
τοὺς
ἄρτους
ὁ
Ἰησοῦς
καὶ
εὐχαριστήσας
⸀διέδωκεν
τοῖς
ἀνακειμένοις,
ὁμοίως
καὶ
ἐκ
τῶν
ὀψαρίων
ὅσον
ἤθελον.
ὡς
δὲ
ἐνεπλήσθησαν
λέγει
τοῖς
μαθηταῖς
αὐτοῦ·
Συναγάγετε
τὰ
περισσεύσαντα
κλάσματα,
ἵνα
μή
τι
ἀπόληται.
συνήγαγον
οὖν,
καὶ
ἐγέμισαν
δώδεκα
κοφίνους
κλασμάτων
ἐκ
τῶν
πέντε
ἄρτων
τῶν
κριθίνων
ἃ
⸀ἐπερίσσευσαν
τοῖς
βεβρωκόσιν.
οἱ
οὖν
ἄνθρωποι
ἰδόντες
⸂ὃ
ἐποίησεν
σημεῖον⸃
⸀ἔλεγον
ὅτι
Οὗτός
ἐστιν
ἀληθῶς
ὁ
προφήτης
ὁ
ἐρχόμενος
εἰς
τὸν
κόσμον.
Ἰησοῦς
οὖν
γνοὺς
ὅτι
μέλλουσιν
ἔρχεσθαι
καὶ
ἁρπάζειν
αὐτὸν
ἵνα
⸀ποιήσωσιν
βασιλέα
ἀνεχώρησεν
⸀πάλιν
εἰς
τὸ
ὄρος
αὐτὸς
μόνος.
Ὡς
δὲ
ὀψία
ἐγένετο
κατέβησαν
οἱ
μαθηταὶ
αὐτοῦ
ἐπὶ
τὴν
θάλασσαν,
καὶ
ἐμβάντες
⸀εἰς
πλοῖον
ἤρχοντο
πέραν
τῆς
θαλάσσης
εἰς
Καφαρναούμ.
καὶ
σκοτία
ἤδη
ἐγεγόνει
καὶ
⸀οὔπω
ἐληλύθει
πρὸς
αὐτοὺς
ὁ
Ἰησοῦς,
ἥ
τε
θάλασσα
ἀνέμου
μεγάλου
πνέοντος
⸀διεγείρετο.
ἐληλακότες
οὖν
ὡς
σταδίους
εἴκοσι
πέντε
ἢ
τριάκοντα
θεωροῦσιν
τὸν
Ἰησοῦν
περιπατοῦντα
ἐπὶ
τῆς
θαλάσσης
καὶ
ἐγγὺς
τοῦ
πλοίου
γινόμενον,
καὶ
ἐφοβήθησαν.
Τῇ
ἐπαύριον
ὁ
ὄχλος
ὁ
ἑστηκὼς
πέραν
τῆς
θαλάσσης
⸀εἶδον
ὅτι
πλοιάριον
ἄλλο
οὐκ
ἦν
ἐκεῖ
εἰ
μὴ
⸀ἕν,
καὶ
ὅτι
οὐ
συνεισῆλθεν
τοῖς
μαθηταῖς
αὐτοῦ
ὁ
Ἰησοῦς
εἰς
τὸ
⸀πλοῖον
ἀλλὰ
μόνοι
οἱ
μαθηταὶ
αὐτοῦ
ἀπῆλθον·
⸀ἀλλὰ
ἦλθεν
⸀πλοιάρια
ἐκ
Τιβεριάδος
ἐγγὺς
τοῦ
τόπου
ὅπου
ἔφαγον
τὸν
ἄρτον
εὐχαριστήσαντος
τοῦ
κυρίου.
ὅτε
οὖν
εἶδεν
ὁ
ὄχλος
ὅτι
Ἰησοῦς
οὐκ
ἔστιν
ἐκεῖ
οὐδὲ
οἱ
μαθηταὶ
αὐτοῦ,
ἐνέβησαν
αὐτοὶ
εἰς
τὰ
⸀πλοιάρια
καὶ
ἦλθον
εἰς
Καφαρναοὺμ
ζητοῦντες
τὸν
Ἰησοῦν.
ἀπεκρίθη
αὐτοῖς
ὁ
Ἰησοῦς
καὶ
εἶπεν·
Ἀμὴν
ἀμὴν
λέγω
ὑμῖν,
ζητεῖτέ
με
οὐχ
ὅτι
εἴδετε
σημεῖα
ἀλλ’
ὅτι
ἐφάγετε
ἐκ
τῶν
ἄρτων
καὶ
ἐχορτάσθητε·
ἐργάζεσθε
μὴ
τὴν
βρῶσιν
τὴν
ἀπολλυμένην
ἀλλὰ
τὴν
βρῶσιν
τὴν
μένουσαν
εἰς
ζωὴν
αἰώνιον,
ἣν
ὁ
υἱὸς
τοῦ
ἀνθρώπου
ὑμῖν
δώσει,
τοῦτον
γὰρ
ὁ
πατὴρ
ἐσφράγισεν
ὁ
θεός.
ἀπεκρίθη
⸀ὁ
Ἰησοῦς
καὶ
εἶπεν
αὐτοῖς·
Τοῦτό
ἐστιν
τὸ
ἔργον
τοῦ
θεοῦ
ἵνα
⸀πιστεύητε
εἰς
ὃν
ἀπέστειλεν
ἐκεῖνος.
οἱ
πατέρες
ἡμῶν
τὸ
μάννα
ἔφαγον
ἐν
τῇ
ἐρήμῳ,
καθώς
ἐστιν
γεγραμμένον·
Ἄρτον
ἐκ
τοῦ
οὐρανοῦ
ἔδωκεν
αὐτοῖς
φαγεῖν.
εἶπεν
οὖν
αὐτοῖς
ὁ
Ἰησοῦς·
Ἀμὴν
ἀμὴν
λέγω
ὑμῖν,
οὐ
Μωϋσῆς
⸀δέδωκεν
ὑμῖν
τὸν
ἄρτον
ἐκ
τοῦ
οὐρανοῦ,
ἀλλ’
ὁ
πατήρ
μου
δίδωσιν
ὑμῖν
τὸν
ἄρτον
ἐκ
τοῦ
οὐρανοῦ
τὸν
ἀληθινόν·
ὁ
γὰρ
ἄρτος
τοῦ
θεοῦ
ἐστιν
ὁ
καταβαίνων
ἐκ
τοῦ
οὐρανοῦ
καὶ
ζωὴν
διδοὺς
τῷ
κόσμῳ.
⸀Εἶπεν
αὐτοῖς
ὁ
Ἰησοῦς·
Ἐγώ
εἰμι
ὁ
ἄρτος
τῆς
ζωῆς·
ὁ
ἐρχόμενος
πρὸς
ἐμὲ
οὐ
μὴ
πεινάσῃ,
καὶ
ὁ
πιστεύων
εἰς
⸀ἐμὲ
οὐ
μὴ
⸀διψήσει
πώποτε.
τοῦτο
δέ
ἐστιν
τὸ
θέλημα
τοῦ
πέμψαντός
⸀με
ἵνα
πᾶν
ὃ
δέδωκέν
μοι
μὴ
ἀπολέσω
ἐξ
αὐτοῦ
ἀλλὰ
ἀναστήσω
⸀αὐτὸ
τῇ
ἐσχάτῃ
ἡμέρᾳ.
τοῦτο
⸀γάρ
ἐστιν
τὸ
θέλημα
τοῦ
⸂πατρός
μου⸃
ἵνα
πᾶς
ὁ
θεωρῶν
τὸν
υἱὸν
καὶ
πιστεύων
εἰς
αὐτὸν
ἔχῃ
ζωὴν
αἰώνιον,
καὶ
ἀναστήσω
αὐτὸν
⸀ἐγὼ
τῇ
ἐσχάτῃ
ἡμέρᾳ.
καὶ
ἔλεγον·
⸀Οὐχ
οὗτός
ἐστιν
Ἰησοῦς
ὁ
υἱὸς
Ἰωσήφ,
οὗ
ἡμεῖς
οἴδαμεν
τὸν
πατέρα
καὶ
τὴν
μητέρα;
πῶς
⸀νῦν
⸀λέγει
ὅτι
Ἐκ
τοῦ
οὐρανοῦ
καταβέβηκα;
οὐδεὶς
δύναται
ἐλθεῖν
πρός
⸀με
ἐὰν
μὴ
ὁ
πατὴρ
ὁ
πέμψας
με
ἑλκύσῃ
αὐτόν,
κἀγὼ
ἀναστήσω
αὐτὸν
ἐν
τῇ
ἐσχάτῃ
ἡμέρᾳ.
ἔστιν
γεγραμμένον
ἐν
τοῖς
προφήταις·
Καὶ
ἔσονται
πάντες
διδακτοὶ
θεοῦ·
⸀πᾶς
ὁ
⸀ἀκούσας
παρὰ
τοῦ
πατρὸς
καὶ
μαθὼν
ἔρχεται
πρὸς
⸀ἐμέ.
ἐγώ
εἰμι
ὁ
ἄρτος
τῆς
ζωῆς·
οἱ
πατέρες
ὑμῶν
ἔφαγον
⸂ἐν
τῇ
ἐρήμῳ
τὸ
μάννα⸃
καὶ
ἀπέθανον·
οὗτός
ἐστιν
ὁ
ἄρτος
ὁ
ἐκ
τοῦ
οὐρανοῦ
καταβαίνων
ἵνα
τις
ἐξ
αὐτοῦ
φάγῃ
καὶ
μὴ
ἀποθάνῃ·
ἐγώ
εἰμι
ὁ
ἄρτος
ὁ
ζῶν
ὁ
ἐκ
τοῦ
οὐρανοῦ
καταβάς·
ἐάν
τις
φάγῃ
ἐκ
τούτου
τοῦ
ἄρτου
⸀ζήσει
εἰς
τὸν
αἰῶνα,
καὶ
ὁ
ἄρτος
δὲ
ὃν
ἐγὼ
δώσω
ἡ
σάρξ
μού
⸀ἐστιν
ὑπὲρ
τῆς
τοῦ
κόσμου
ζωῆς.
Ἐμάχοντο
οὖν
πρὸς
ἀλλήλους
οἱ
Ἰουδαῖοι
λέγοντες·
Πῶς
δύναται
οὗτος
ἡμῖν
δοῦναι
τὴν
σάρκα
⸀αὐτοῦ
φαγεῖν;
εἶπεν
οὖν
αὐτοῖς
ὁ
Ἰησοῦς·
Ἀμὴν
ἀμὴν
λέγω
ὑμῖν,
ἐὰν
μὴ
φάγητε
τὴν
σάρκα
τοῦ
υἱοῦ
τοῦ
ἀνθρώπου
καὶ
πίητε
αὐτοῦ
τὸ
αἷμα,
οὐκ
ἔχετε
ζωὴν
ἐν
ἑαυτοῖς.
ὁ
τρώγων
μου
τὴν
σάρκα
καὶ
πίνων
μου
τὸ
αἷμα
ἔχει
ζωὴν
αἰώνιον,
κἀγὼ
ἀναστήσω
αὐτὸν
τῇ
ἐσχάτῃ
ἡμέρᾳ.
ὁ
τρώγων
μου
τὴν
σάρκα
καὶ
πίνων
μου
τὸ
αἷμα
ἐν
ἐμοὶ
μένει
κἀγὼ
ἐν
αὐτῷ.
οὗτός
ἐστιν
ὁ
ἄρτος
ὁ
⸀ἐξ
οὐρανοῦ
καταβάς,
οὐ
καθὼς
ἔφαγον
οἱ
⸀πατέρες
καὶ
ἀπέθανον·
ὁ
τρώγων
τοῦτον
τὸν
ἄρτον
⸀ζήσει
εἰς
τὸν
αἰῶνα.
ταῦτα
εἶπεν
ἐν
συναγωγῇ
διδάσκων
ἐν
Καφαρναούμ.
Πολλοὶ
οὖν
ἀκούσαντες
ἐκ
τῶν
μαθητῶν
αὐτοῦ
εἶπαν·
Σκληρός
ἐστιν
⸂ὁ
λόγος
οὗτος⸃·
τίς
δύναται
αὐτοῦ
ἀκούειν;
εἰδὼς
δὲ
ὁ
Ἰησοῦς
ἐν
ἑαυτῷ
ὅτι
γογγύζουσιν
περὶ
τούτου
οἱ
μαθηταὶ
αὐτοῦ
εἶπεν
αὐτοῖς·
Τοῦτο
ὑμᾶς
σκανδαλίζει;
ἐὰν
οὖν
θεωρῆτε
τὸν
υἱὸν
τοῦ
ἀνθρώπου
ἀναβαίνοντα
ὅπου
ἦν
τὸ
πρότερον;
τὸ
πνεῦμά
ἐστιν
τὸ
ζῳοποιοῦν,
ἡ
σὰρξ
οὐκ
ὠφελεῖ
οὐδέν·
τὰ
ῥήματα
ἃ
ἐγὼ
⸀λελάληκα
ὑμῖν
πνεῦμά
ἐστιν
καὶ
ζωή
ἐστιν.
ἀλλὰ
εἰσὶν
ἐξ
ὑμῶν
τινες
οἳ
οὐ
πιστεύουσιν.
ᾔδει
γὰρ
ἐξ
ἀρχῆς
ὁ
Ἰησοῦς
τίνες
εἰσὶν
οἱ
μὴ
πιστεύοντες
καὶ
τίς
ἐστιν
ὁ
παραδώσων
αὐτόν.
καὶ
ἔλεγεν·
Διὰ
τοῦτο
εἴρηκα
ὑμῖν
ὅτι
οὐδεὶς
δύναται
ἐλθεῖν
πρός
με
ἐὰν
μὴ
ᾖ
δεδομένον
αὐτῷ
ἐκ
τοῦ
⸀πατρός.
Ἐκ
τούτου
πολλοὶ
⸀ἐκ
⸂τῶν
μαθητῶν
αὐτοῦ
ἀπῆλθον⸃
εἰς
τὰ
ὀπίσω
καὶ
οὐκέτι
μετ’
αὐτοῦ
περιεπάτουν.
ἔλεγεν
δὲ
τὸν
Ἰούδαν
Σίμωνος
⸀Ἰσκαριώτου·
οὗτος
γὰρ
ἔμελλεν
⸂παραδιδόναι
αὐτόν⸃,
¶ ¶ ¶ ¶ ¶ ¶ ¶ ⸀εἷς
ἐκ
τῶν
δώδεκα.
Jesus macht fünftausend Menschen satt
Danach
fuhr
Jesus
ans
gegenüberliegende
Ufer
des
Meeres
von
Galiläa
beziehungsweise
von
Tiberias.
Es
folgte
ihm
aber
ständig
eine
große
Menschenmenge,
weil
sie
die
Zeichen
sahen,
die
er
an
den
Kranken
tat.
Da
ging
Jesus
auf
den
Berg
hinauf,
und
dort
setzte
er
sich
mit
seinen
Jüngern.
Es
war
aber
das
Passah
nahe,
das
Fest
der
Judäer.
Als
nun
Jesus
die
Augen
aufhob
und
sah,
dass
eine
große
Menschenmenge
zu
ihm
kommt,
sagt
er
zu
Philippus:
„Woher
sollen
wir
Brote
kaufen,
damit
diese
Leute
essen
können?“
Das
sagte
er
aber,
um
ihn
auf
die
Probe
zu
stellen;
denn
er
selbst
wusste,
was
er
zu
tun
gedachte.
Philippus
antwortete
ihm:
„Brote
für
zweihundert
Denare
reichen
nicht
für
sie,
damit
jeder
ein
klein
wenig
bekommt.“
Einer
von
seinen
Jüngern –
Andreas,
der
Bruder
von
Simon
Petrus –
sagt
zu
ihm:
„Es
ist
ein
kleiner
Junge
hier,
der
hat
fünf
Gerstenbrote
und
zwei
Fische …
doch
was
ist
das
für
so
viele?“
Jesus
sagte:
„Sorgt
E dafür,
dass
die
Leute
lagern!“
Nun
gab
es
viel
Gras
an
dem
Ort.
Die
Männer
lagerten
also,
etwa
fünftausend
an
der
Zahl.
Dann
nahm
Jesus
die
Brote,
und
nachdem
er
gedankt
hatte,
verteilte
er
sie
an
die
Lagernden,
genauso
auch
von
den
Fischen
so
viel
sie
wollten.
Als
sie
nun
gesättigt
waren,
sagt
er
zu
seinen
Jüngern:
„Sammelt
die
übrig
gebliebenen
Brocken,
damit
nichts
verdirbt!“
Da
sammelten
und
füllten
sie
von
den
fünf
Gerstenbroten
zwölf
Körbe
an
Brocken,
die
denen,
die
gegessen
hatten,
übrig
geblieben
waren.
Als
nun
die
Menschen
sahen,
was
für
ein
Zeichen
er
getan
hatte,
sagten
sie:
„Das
ist
tatsächlich
der
Prophet,
der
in
die
Welt
kommt.“
Da
nun
Jesus
erkannte,
dass
sie
kommen
und
ihn
ergreifen
wollten,
um
ihn
zum
König
zu
machen,
zog
er
sich
wieder
auf
den
Berg
zurück,
er
allein.
Jesus erscheint den Jüngern auf dem See Gennesaret
Als
es
nun
Abend
wurde,
stiegen
seine
Jünger
hinab
zum
Meer,
und
nachdem
sie
in
ein
Boot
gestiegen
waren,
fuhren
sie
ans
gegenüberliegende
Ufer
des
Meeres
nach
Kafarnaum.
Und
es
war
schon
dunkel
W geworden,
und
Jesus
war
noch
nicht
zu
ihnen
gekommen,
Und
das
Meer
war
aufgewühlt,
weil
ein
starker
Wind
wehte.
Als
sie
nun
etwa
fünfundzwanzig
oder
dreißig
Stadien
* weit
gekommen
waren,
sehen
sie
Jesus
auf
dem
Meer
umhergehen
und
nahe
an
das
Boot
herankommen,
und
sie
fürchteten
sich.
Er
aber
sagt
zu
ihnen:
„Ich
bin
es;
fürchtet
euch
nicht!“
Da
wollten
sie
ihn
in
das
Boot
nehmen,
und
sofort
erreichte
das
Boot
das
Land,
zu
dem
sie
unterwegs
waren.
Jesus – das Brot des Lebens
Am
folgenden
Tag
sah
die
Menschenmenge,
die
am
gegenüberliegenden
Ufer
des
Meeres
stand,
dass
dort
kein
anderes
Boot
war
außer
einem
T* und
dass
Jesus
nicht
zusammen
mit
seinen
Jüngern
in
das
Boot
gestiegen
war,
sondern
seine
Jünger
allein
losgefahren
waren;
es
kamen
weitere
kleine
Boote
aus
Tiberias
nahe
an
den
Ort,
wo
sie
das
Brot
gegessen
hatten,
nachdem
der
Herr
gedankt
hatte.
Als
nun
die
Menschenmenge
sah,
dass
weder
Jesus
noch
seine
Jünger
dort
waren,
stiegen
sie
in
die
Boote,
und
sie
fuhren
nach
Kafarnaum,
um
Jesus
zu
suchen.
Und
als
sie
ihn
am
gegenüberliegenden
Ufer
des
Meeres
gefunden
hatten,
sagten
sie
zu
ihm:
„Rabbi,
B wann
bist
du
hier
eingetroffen?“
Jesus
antwortete
ihnen
und
sagte:
„Amen,
amen,
ich
sage
euch:
Ihr
sucht
mich
nicht,
weil
ihr
Zeichen
gesehen
habt,
sondern
weil
ihr
von
den
Broten
gegessen
habt
und
satt
geworden
seid.
Beschafft
euch
nicht
die
Speise,
die
verdirbt,
sondern
die
Speise,
die
bis
ins
ewige
Leben
bleibt,
das
O der
Menschensohn
euch
geben
wird;
denn
ihn
hat
der
Vater,
hat
Gott
bestätigt.“
E Da
sagten
sie
zu
ihm:
„Was
sollen
wir
tun,
um
die
Werke
Gottes
zu
wirken?“
Jesus
antwortete
und
sagte
zu
ihnen:
„Dies
ist
das
Werk
Gottes:
dass
ihr
an
den
glaubt,
den
jener
gesandt
hat.“
Da
sagten
sie
zu
ihm:
„Was
tust
du
denn
als
Zeichen,
damit
wir
es
sehen
und
dir
glauben?
Was
wirkst
du?
Unsere
Vorfahren
E haben
das
Manna
gegessen
in
der
Wüste,
wie
geschrieben
steht:
‚Brot
vom
Himmel
gab
er
ihnen
zu
essen.‘“
* Da
sagte
Jesus
zu
ihnen:
„Amen,
amen,
ich
sage
euch:
Nicht
Mose
hat
euch
das
Brot
vom
Himmel
gegeben,
sondern
mein
Vater
gibt
euch
das
wahre
Brot
vom
Himmel.
Denn
das
Brot
Gottes
ist
derjenige,
der
vom
Himmel
herabkommt
und
der
Welt
Leben
gibt.“
Also
sagten
sie
zu
ihm:
„Herr,
gib
uns
immer
dieses
Brot!“
Jesus
sagte
zu
ihnen:
„Ich
bin
das
Brot
des
Lebens!
Wer
zu
mir
kommt,
soll
gewiss
nicht
hungern,
und
wer
an
mich
glaubt,
wird
gewiss
nie
mehr
Durst
haben.
Doch
ich
habe
euch
gesagt,
dass
ihr
mich
sogar
gesehen
habt
und
doch
nicht
glaubt.
Alles,
was
mir
der
Vater
gibt,
wird
zu
mir
kommen,
und
den,
der
zu
mir
kommt,
stoße
ich
gewiss
nicht
hinaus,
weil
ich
nicht
vom
Himmel
herabgekommen
bin,
um
meinen
Willen
zu
tun,
sondern
den
Willen
dessen,
der
mich
geschickt
hat.
Dies
aber
ist
der
Wille
dessen,
der
mich
geschickt
hat:
dass
alles,
was
er
mir
gegeben
hat …
dass
ich
nichts
davon
verliere,
sondern
es
auferstehen
lasse
am
letzten
Tag.
Denn
dies
ist
der
Wille
meines
Vaters:
dass
jeder,
der
den
Sohn
sieht
und
an
ihn
glaubt,
ewiges
Leben
hat
und
ich
ihn
auferstehen
lassen
werde
am
letzten
Tag.“
Da
fingen
die
Judäer
an,
über
ihn
zu
murren,
weil
er
gesagt
hatte:
„Ich
bin
das
Brot,
das
vom
Himmel
herabgekommen
ist“,
und
sie
sagten:
„Ist
das
nicht
Jesus,
der
Sohn
von
Josef,
dessen
Vater
und
Mutter
wir
kennen?
Mit
welchem
Recht
W sagt
er
jetzt:
‚Ich
bin
vom
Himmel
herabgekommen‘?“
Jesus
antwortete
und
sagte
zu
ihnen:
„Murrt
nicht
miteinander!
Niemand
kann
zu
mir
kommen,
es
sei
denn,
der
Vater,
der
mich
geschickt
hat,
zieht
ihn,
und
ich
werde
ihn
auferstehen
lassen
am
letzten
Tag.
Es
steht
geschrieben
in
den
Propheten:
‚Und
sie
werden
alle
von
Gott
gelehrt
sein!‘
* Jeder,
der
vom
Vater
gehört
und
gelernt
hat,
kommt
zu
mir.
Das
bedeutet
nicht,
dass
jemand
den
Vater
gesehen
hat,
außer
dem,
der
von
Gott
ist,
der
hat
den
Vater
gesehen.
Amen,
amen,
ich
sage
euch:
Wer
glaubt,
hat
ewiges
Leben.
Ich
bin
das
Brot
des
Lebens!
Eure
Vorfahren
haben
in
der
Wüste
das
Manna
gegessen
und
sind
gestorben.
Dies
ist
das
Brot,
das
vom
Himmel
herabkommt,
damit
man
davon
O isst
und
nicht
stirbt.
Ich
bin
das
lebendige
Brot,
das
vom
Himmel
herabgekommen
ist!
Wenn
jemand
von
diesem
Brot
isst,
dann
wird
er
‹für
immer›
W leben,
und
das
Brot,
das
ich
geben
werde,
ist
mein
Fleisch
für
das
Leben
der
Welt.“
Nun
fingen
die
Judäer
an,
miteinander
zu
streiten
und
zu
sagen:
„Wie
kann
er
uns
sein
Fleisch
zu
essen
geben?“
Da
sagte
Jesus
zu
ihnen:
„Amen,
amen,
ich
sage
euch:
Wenn
ihr
das
Fleisch
des
Menschensohns
nicht
esst
und
sein
Blut
nicht
trinkt,
dann
habt
ihr
in
euch
selbst
kein
Leben.
Wer
mein
Fleisch
isst
und
mein
Blut
trinkt,
hat
ewiges
Leben,
und
ich
werde
ihn
auferstehen
lassen
am
letzten
Tag.
Denn
mein
Fleisch
ist
wahre
Speise,
und
mein
Blut
ist
wahrer
Trank.
Wer
mein
Fleisch
isst
und
mein
Blut
trinkt,
bleibt
in
mir
und
ich
in
ihm.
Wie
mich
der
lebendige
Vater
gesandt
hat
und
ich
um
des
Vaters
willen
lebe,
so
auch
derjenige,
der
mich
isst …
auch
er
wird
um
meinetwillen
leben.
Dies
ist
das
Brot,
das
vom
Himmel
herabgekommen
ist
(nicht
wie
eure
Vorfahren
O aßen
und
starben).
Wer
dieses
Brot
isst,
wird
‹für
immer›
W leben.“
Dies
sagte
er,
als
er
in
einer
Synagoge
in
Kafarnaum
lehrte.
Worte des ewigen Lebens
Nun
sagten
viele
von
seinen
Jüngern,
die
zugehört
hatten:
„Diese
Rede
ist
hart!
Wer
kann
es
hören?“
Da
nun
Jesus
bei
sich
selbst
wusste,
dass
seine
Jünger
darüber
murrten,
sagte
er
zu
ihnen:
„Das
gibt
euch
Anstoß?
Was
ist,
wenn
ihr
nun
den
Menschensohn
dorthin
aufsteigen
seht,
wo
er
vorher
war?
Der
Geist
ist
es,
der
lebendig
macht,
das
Fleisch
nützt
gar
nichts!
Die
Worte,
die
ich
zu
euch
geredet
habe,
sind
Geist
und
sind
Leben.
Doch
es
gibt
einige
unter
euch,
die
nicht
glauben.“
Jesus
wusste
nämlich
von
Anfang
an,
wer
diejenigen
sind,
die
nicht
glauben,
und
wer
derjenige
ist,
der
ihn
verraten
würde.
Und
er
sagte:
„Deshalb
habe
ich
euch
gesagt,
dass
niemand
zu
mir
kommen
kann,
es
sei
denn,
es
ist
ihm
vom
Vater
gegeben.“
Von
da
an
O gingen
viele
seiner
Jünger
zurück,
W und
sie
zogen
nicht
mehr
mit
ihm
umher.
Also
sagte
Jesus
zu
den
zwölf:
„Wollt
nicht
auch
ihr
gehen?“
Simon
Petrus
antwortete
ihm:
„Herr,
zu
wem
sollen
wir
gehen?
Worte
des
ewigen
Lebens
hast
du.
Und
wir
glauben
fest
W und
haben
erkannt,
dass
du
der
Heilige
Gottes
T* bist.“
Jesus
antwortete
ihnen:
„Habe
nicht
ich
euch
zwölf
ausgewählt?
Und
doch
ist
einer
von
euch
ein
Verleumder.“
Er
redete
aber
von
Judas,
dem
Sohn
von
Simon
Iskariot;
denn
der
würde
ihn
verraten,
einer
von
den
zwölf.